رادیوگرافی پانورامیک

رادیوگرافی پانورامیک

فهرست مطالب

رادیوگرافی پانورامیک یک عکسبرداری پانورامیک از دندان با اشعه ایکس از فک بالا و پایین است. این یک نمای دو بعدی از یک نیم دایره از گوش به گوش را نشان می دهد. رادیوگرافی پانورامیک نوعی توموگرافی با سطح کانونی است. بنابراین، تصاویری از چندین صفحه برای ایجاد تصویر پانورامای مرکب گرفته می‌شود، جایی که فک بالا و فک پایین در فرورفتگی کانونی قرار دارند و ساختارهایی که سطحی و عمیق به فرورفتگی هستند تار می‌شوند.

نام‌های غیر اختصاصی دیگر رادیوگرافی پانورامیک عبارتند از رادیوگرافی پانورامیک دندان و پانتوموگرام. اختصارات عبارتند از PAN، DPR، OPT، و OPG

تجهیزات رادیوگرافی پانورامیک دندان شامل یک بازوی چرخان افقی است که یک منبع اشعه ایکس و یک مکانیسم فیلم متحرک (حامل یک فیلم) در اندام‌های مخالف قرار دارد. جمجمه بیمار بین ژنراتور اشعه ایکس و فیلم قرار دارد. منبع اشعه ایکس پرتو مستطیلی شکل است. همچنین ارتفاع آن پرتو فک پایین و نواحی فک بالا را می پوشاند. بازو حرکت

می کند و حرکت آن را می توان به عنوان چرخش حول یک مرکز آنی توصیف کرد که در یک مسیر اختصاصی جابجا می شود.

سازندگان راه حل های مختلفی را برای حرکت بازو پیشنهاد می کنند و سعی می کنند فاصله بین دندان ها را تا فیلم و ژنراتور ثابت نگه دارند. همچنین این محلول‌های متحرک سعی می‌کنند قوس دندان‌ها را تا حد امکان متعامد جلوه دهند. انتخاب یک حرکت ایده آل غیرممکن است زیرا آناتومی آن از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. در نهایت یک مصالحه توسط هر سازنده انتخاب می شود و منجر به فاکتورهای بزرگنمایی می شود که به شدت در طول فیلم متفاوت است. وضعیت قرارگیری بیمار از نظر وضوح و  بسیار مهم است.

فیلم رادیوگرافی پانورامیک

فیلم رادیوگرافی پانورامیک

دو نوع مکانیسم حرکت فیلم وجود دارد، یکی با استفاده از یک نوار کشویی تخت که فیلم را نگه می دارد، و دیگری با استفاده از یک استوانه چرخان که فیلم به دور آن پیچیده می شود. دو اندازه استاندارد برای فیلم های پانوراما دندان وجود دارد: 30 سانتی متر در 12 سانتی متر (12 اینچ در 5 اینچ) و 30 سانتی متر در 15 سانتی متر (12 اینچ در 6 اینچ). فیلم با اندازه کوچکتر در مقایسه با اندازه بزرگتر، 8 درصد دوز کمتری از اشعه ایکس روی آن دریافت می کند.

دیجیتال

رادیولوژی اشعه ایکس دندان از فناوری فیلم (شامل فرآیند توسعه شیمیایی) به فناوری دیجیتال اشعه ایکس که مبتنی بر حسگرهای الکترونیکی و رایانه است، در حال حرکت است. یکی از مزیت‌های اصلی در مقایسه با سیستم‌های مبتنی بر فیلم، عرض جغرافیایی بیشتر نوردهی است. این به معنای اسکن‌های تکراری کمتر است که هزینه‌ها را کاهش می‌دهد و همچنین قرار گرفتن بیمار در معرض تشعشع را کاهش می‌دهد. در صورت ذخیره شدن فایل دیجیتال، اشعه ایکس گم شده نیز قابل چاپ مجدد است.

بیشتر بخوانید
سی تی اسکن گردن و مغز

سایر مزایای قابل توجه شامل تصاویر قابل مشاهده فوری، توانایی بهبود تصاویر، امکان ارسال ایمیل تصاویر به پزشکان و مشتریان (بدون نیاز به دیجیتالی کردن آنها)، مدیریت آسان و مطمئن اسناد، کاهش قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس، عدم نیاز به اتاق تاریک، و اینکه از مواد شیمیایی استفاده نمی شود.

یک نوع خاص از سیستم دیجیتال از یک صفحه فسفری قابل تحریک عکس با نام مستعار PSP – Phosphor Plate به جای فیلم استفاده می کند. پس از قرار گرفتن در معرض اشعه ایکس، صفحه در یک اسکنر مخصوص قرار می گیرد که در آن تصویر نهفته نقطه به نقطه بازیابی شده و با استفاده از اسکن نور لیزری دیجیتالی می شود. تصاویر دیجیتالی شده روی صفحه کامپیوتر ذخیره و نمایش داده می شوند. این روش بین فناوری قدیمی مبتنی بر فیلم و فناوری تصویربرداری مستقیم دیجیتال فعلی است.

این شبیه به فرآیند فیلم است زیرا شامل همان پردازش پشتیبانی تصویر است و متفاوت است زیرا فرآیند توسعه شیمیایی با فرآیند اسکن جایگزین می شود. این خیلی سریعتر از پردازش فیلم نیست و عملکرد وضوح و حساسیت مورد بحث است. با این حال، این مزیت آشکار این است که می تواند بدون هیچ گونه تغییری با هر تجهیزات موجود سازگار شود زیرا فقط فیلم موجود را جایگزین می کند.

همچنین گاهی اوقات از اصطلاح “اشعه ایکس دیجیتال” برای تعیین اسناد فیلم اسکن شده استفاده می شود که بیشتر توسط رایانه ها کنترل می شوند.

انواع دیگر فناوری های تصویربرداری دیجیتال از حسگرهای الکترونیکی استفاده می کنند. اکثر آنها ابتدا اشعه ایکس را به نور تبدیل می کنند با استفاده از یک لایه GdO2S یا CsIکه بیشتر با استفاده از یک CCD یا یک سنسور تصویر CMOS گرفته می شود. تعداد کمی از آنها از آرایش ترکیبی آنالوگ به دیجیتال استفاده می کنند که ابتدا اشعه ایکس را به الکتریسیته تبدیل می کند با استفاده از یک لایه CdTe و سپس این الکتریسیته به عنوان تصویر توسط بخش خواندن بر اساس فناوری CMOS ارائه می شود.

در سیستم‌های دیجیتال پیشرفته، کیفیت تصویر بسیار برتر از سیستم‌های مبتنی بر فیلم معمولی است. آخرین پیشرفت ها همچنین شاهد اضافه شدن Cone Beam 3D Tech بوده اند

مزایا و معایب رادیوگرافی پانورامیک

مزایا و معایب رادیوگرافی پانورامیک

رادیوگرافی پانورامیک دارای مزایای بسیاری از جمله زمان کوتاه برای عمل، پذیرش و همکاری بیشتر بیمار، پوشش کلی قوس های دندانی و ساختارهای مرتبط است ساختارهای آناتومیک بیشتری را می توان در یک فیلم پانوراما نسبت به یک سری کامل رادیوگرافی داخل دهانی مشاهده کرد سادگی، کم بودن دوز تابش بیمار تقریباً ده برابر کمتر از بررسی کامل دهان با استفاده از مخروط بلند و فیلم و چهار برابر کمتر از چهار بال‌گزیدگی با استفاده از مخروط دور بلند و فیلم است.

بیشتر بخوانید
تفسیر رادیولوژی فک و صورت

رادیوگرافی پانورامیک نسبت به مجموعه ای از رادیوگرافی های کوچک مجزای داخل دهانی برای بیمار گیج کننده کمتری است و به راحتی می تواند تشخیص و برنامه درمانی را برای بیمار توضیح دهد.

رادیوگرافی پانورامیک یک روش تصویربرداری عالی در بیماران مبتلا به تریسموس یا تروما است، زیرا چنین بیمارانی نمی توانند دهان خود را باز کنند و برای گرفتن فیلم پانوراما نیازی به این کار نیست. این یک نمایش عالی از ساختارهای متنوع بر روی یک فیلم است که هیچ سیستم تصویربرداری دیگری نمی تواند به آن دست یابد. هنگامی که شرایط پاتولوژیک با استفاده از رادیوگرافی پانورامیک شناسایی شد، ممکن است ساختارهای فردی با روش های دیگر تصویربرداری شوند .

با این وجود، این معاینه رادیوگرافیک به دلیل همپوشانی ساختارهای تشریحی در تصویر، اعوجاج خفیف و بزرگنمایی، عدم جزئیات و وضوح برخی از ساختارها را نشان می دهد. اشیاء مورد علاقه که خارج از فرورفتگی کانونی قرار دارند ناحیه ای از آناتومی دندان است که به طور مشخص در رادیوگرافی پانورامیک بازتولید می شود دیده نمی شوند و مصنوعات رایج هستند و ممکن است به راحتی اشتباه تفسیر شوند.

اندیکاسیون ها و موارد منع رادیوگرافی پانورامیک

اندیکاسیون ها و موارد منع رادیوگرافی پانورامیک

رادیوگرافی پانورامیک یک تکنیک رادیولوژیک است که نمای کلی فک ها و ساختارهای اطراف را ارائه می دهد. این اغلب زمانی نشان داده می شود که متخصصان بخواهند برخی از ساختارها را ارزیابی کنند، مانند دندان های آسیاب سوم رشد نکرده، درمان ارتودنسی، رشد دندان، ناهنجاری های رشدی، تروما، ضایعات بزرگ و غیره .رادیوگرافی پانورامیک به متخصص دندانپزشکی اجازه می دهد تا ناحیه بزرگی از فک بالا و فک پایین را روی یک فیلم مشاهده کند

رادیوگرافی پانورامیک اغلب به عنوان تصویر تشخیصی اولیه برخی از تغییرات مورد استفاده قرار می گیرد و بر اساس آن، متخصص نیاز به سایر معاینات دقیق تر و دقیق تر را تایید می کند.

برخی از موارد منع رادیوگرافی پانورامیک موقعیت‌های بالینی هستند که نیاز به جزئیات و تعریف دارند، مانند ضایعات پوسیدگی، مشاهده تاج‌های آلوئولی، سطح پر شدن کانال ریشه ، بیماری پریودنتال یا ضایعات پری آپیکال .

در عمل بالینی دندانپزشکی، رادیوگرافی پانورامیک یکی از مشخص ترین معاینات رادیوگرافی توسط دندانپزشکان است، زیرا یک نمای کلی از ساختارهای دنتوموگزیلو مندیبولار ارائه می دهد و برای بیماران چندان پرهزینه نیست.

تصویربرداری پانوراما یک روش تصویربرداری غربالگری بسیار خوب است. با ظهور ماشین های جدیدتر با پروتکل های خاص TMJ، می توان تصاویر شبه توموگرام را به دست آورد. در مقایسه با روش های تصویربرداری پیشرفته، قرار گرفتن در معرض تشعشع به طور قابل توجهی کمتر است. معایب عمده این تصویربرداری تغییر هندسه تصویر و بزرگنمایی متغیر در هر سه محور است. به دلیل جنبه دو بعدی تصویربرداری، رابطه آناتومیک را نمی توان با دقت ارزیابی کرد. فقط اجزای استخوانی با تصویر محدود و ناقص مفصل قابل ارزیابی هستند. هیچ ارزیابی بافت نرم نمی تواند انجام شود.

بیشتر بخوانید
آماده سازی کودک برای اسکن MRI

محدودیت های قابل توجه رادیوگرافی پانورامیک را می توان به دو دسته طبقه بندی کرد:

محدودیت های قابل توجه رادیوگرافی پانورامیک را می توان به دو دسته طبقه بندی کرد:

(1) اعوجاج ذاتی در سیستم پانورامیک و (2) خطا در موقعیت یابی بیمار.

رادیوگرافی پانورامیک با یک تصویر واحد از فک ها مشخص می شود که بزرگنمایی عمودی و افقی همراه با ضخامت مقطع توموگرافی را نشان می دهد که بسته به موقعیت آناتومیکی متفاوت است. منبع اشعه ایکس، فک ها را از زاویه منفی (8٪-9٪) در معرض دید قرار می دهد، که باعث بزرگنمایی ذاتی می شود.

بزرگنمایی افقی عیر یکنواخت است و به دلیل موقعیت های متفاوت بیمار و فاصله کانونی اشیاء و موقعیت نسبی مرکز چرخش سیستم اشعه ایکس نمی توان آن را به دقت تعیین کرد. مطالعات بالینی نشان داده است که بزرگنمایی غیریکنواخت ممکن است در محدوده 15% تا 220% وجود داشته باشد. ساختار فک ها با افزایش فاصله جسم به فیلم و کاهش فاصله منبع اشعه-ایکس بیشر بزرگ

می شوند. ساختارهایی که به صورت مایل نسبت به گیرنده ایمپلنت قرار دارند، جنبه‌هایی از ساختارها را تولید می‌کنند که وقتی از گیرنده تصویر دورتر هستند، بیشتر بزرگ‌نمایی می‌شوند و وقتی نزدیک‌تر به گیرنده تصویر هستند، کمتر بزرگ‌نمایی می‌شوند. که در برنامه ریزی درمانی قابل جبران نیست. نواحی خلفی فک بالا معمولاً کمترین اعوجاج را در یک رادیوگرافی پانورامیک دارند. ضخامت مقطع توموگرافی رادیوگرافی پانورامیک یا فرورفتگی فوکوس ضخیم (≈20 میلی متر) در نواحی خلفی و نازک (6 میلی متر) در ناحیه قدامی است.

رادیوگرافی پانورامیک سنتی یک تکنیک با بازده بالا برای نشان دادن بیماری های دندانی و استخوانی است. با این حال، رادیوگرافی پانورامیک کیفیت یا معدنی شدن استخوان را نشان نمی دهد و به دلیل بزرگنمایی از نظر کمی گمراه کننده است. از آنجایی که نمای مقطعی بعد سوم نشان داده نشده است، رابطه بین ساختارهای حیاتی و کمیت بعدی محل ایمپلنت به راحتی به تصویر کشیده نمی شود.

رادیوگرافی پانورامیک یک تکنیک رایج و گسترده در دندانپزشکی است و به همین دلیل دندانپزشکان ابزارهایی را برای جبران کاستی های آن توسعه داده اند. شرکت‌های ایمپلنت معمولاً روکش‌های بزرگ‌نمایی شده را با بزرگ‌نمایی 25 درصدی از پیش تعیین‌شده برای ارزیابی اندازه ایمپلنت به بازار عرضه می‌کنند که روی یک فیلم پانوراما برای مقایسه با موقعیت‌های ساختار حیاتی قرار می‌گیرند.

با این حال، اینها نباید به عنوان تنها ارزیابی قبل از جراحی برنامه ریزی درمان ایمپلنت دندانی مورد استفاده قرار گیرند. به دلیل مضرات ذاتی رادیوگرافی پانورامیک، اکثر مطالعات بالینی عدم دقت اندازه گیری های مستقیم را اثبات می کنند.

نوشته‌های مرتبط

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سوال امنیتی *محدودیت زمانی مجاز به پایان رسید. لطفا کد امنیتی را دوباره تکمیل کنید.

پیمایش به بالا
به بالا بروید